මට හදිසියේම වැලි ඔය යන්න අවස්ථාවක් ලැබුණා. මම හිතුවෙ මේ ගමන අවසර ඇතිව යන ගමනක් කියලා. නමුත් අපිට නිසි අවසරයක් තිබුණෙ නැහැ. ඒ නිසා ගියපු වැඩේ අතරමග දාලා නැවත ආපසු එන්න සිද්ද වුනා. මේ එද්දී අපූරැ සෙබළෙක් හමුවුණා.
මම ඔහු ගැන සටහනක් තැබිය යුතුමයි. ඔහු ශ්‍රී ලංකා හමුදාවේ එක් සෙබළෙක් පමණක් වුවත් යුද්ධයට මුහුණ දීපු සමස්ථ සෙබළුන්ගේ කථාන්තරයෙන් කොටසක් ඔහු මා සමග කියා සිටියා.
මට ඔහු හමුවන විට ඔහු සිටියේ ඉතාමත්ම සතුටින්. මාත් එක්ක ඔහු කථාවට වැටුණා. මම ඇහුවා ගම් පළාත කොහේද කියලා. අනුරාධපුරයේ දුෂ්කර ගම්මානයක්. නමුත් තවත් දවස් පහකින් ඔහුගේ පදිංචිය වැලි ඔයලු. මම ඇහුවා ඇයි කියලා. ඔහු කියපු කථාවට මට ඇඩුණේ නැහැ. ඒත් ඒක අඩන්න හිතෙන කථාවක්.
මම ඔහුගේම වචන වලින් කියන්නම්.
මම දැන් හමුදාවට බැදිලා අවුරැදු අටක් වෙනවා. මේ අවුරැදු අටෙන් වැඩිම කාලයක් හිටියේ යුද බිමේ. මම යාළු වෙලා කසාද බැන්දා. වතාවක් මම තුවාල වුනා. මට වෙඩි වැදෙන කොට මගේ නෝනට ළමයෙක් ලැබෙන්න හිටියා. එයා ගොඩක් බය වුනා. මට සිහිය එන කොට එයා මගේ ලග හිටියා. ඒත් එයාගේ හිතට ආපු බය නිසාම එයා ලෙඩෙක් වෙලා. සැරින් සැරේට බලාගත්තු අතේ බලාගෙන ඉන්නවා. අන්තිමේද මගේ පුතා මන්ද මානසික ලමයෙක් වුනා. දොස්තරලා කිහිපදෙනෙකුටම පෙන්නුවා. හැමෝම කිව්වේ නෝනා ගොඩක් බය වෙච්ච නිසා එහෙම වෙන්න ඇති කියලා.
මම ආපහු යුද්දෙට ගියා. ඒ ළමය ලොකු වෙද්දී අපිට දෙවැනි දරැවා ලැබුණා. එයා හොදින් ඉන්නවා. ඒත් නෝනා යුද්දෙට හරිම බයයි. එයා නිතර නිතර ලෙඩ වෙන්න ගත්තා. දැන් දොස්තරල කියනවා එයාට සැරින් සැරේට පිස්සු හැදෙනවා කියලා.
මම මාස ගාණක් යුද්ධ කරද්දී එයා දරැවො දෙන්නා එක්ක ගෙදර තනියම. දැන් යුද්දෙ ඉවර නිසා මම මේ පැත්තේ පොඩි ගෙයක් කුලියට ගත්තා. දැන් මට මගේ නෝනයි දරැවො දෙන්නයි මෙහේ එක්කගෙන එන්න පුළුවන්.
මට මුළින්ම වෙඩි වැදුණු වෙලාවේ මම හමුදාවෙන් ඉල්ලුවා මට ගෙවල් පැත්තට මාරැවක් දෙන්න කියලා. ඊට පස්සේ නෝනා ලෙඩ වුනාම මාරැවක් ඉල්ලුවා. ඒත් ඒ කිසිම ඉල්ලීමක් පලක් වුනේ නැහැ. මේක අපි ලබා උපන් හැටි වෙන්න ඇති.
අපි දුප්පත් කම නිසා හමුදාවට ආවේ. ඒත් යුද්දෙ කරන කොටනම් රට වෙනුවෙන් මැරෙන්න වුනත් සූදානමින් හිටියේ. අන්තිමේදී අපිට ඉතිරිවෙන්නේ දුක විතරයි.
මම මේ ගැන මගේ අදහස් කිසිවක් නොකියමි. අදහස් ප්‍රකාශ කිරීම ඔබට භාරයි.
